1
|
از آنجا که کلمات قصار و کوتیشن هایی که یک نفر منتشر می کند یا از خود به جایی می گذارد، در بیان افکار او بسیار موثر است و حتی سال ها پس از وی نقل می شود، گفتاوردها در انتشار افکار بسیار اهمیت می یابند. در فرهنگنامه رجاء آمده است: گفتاورد به خودی خود یک نوع نسخه هستند.
نماد گفتاورد در طلوع مهر:
از آنجا که کلمات قصار و کوتیشن هایی که یک نفر منتشر می کند یا از خود به جایی می گذارد، در بیان افکار او بسیار موثر است و حتی سال ها پس از وی نقل می شود، گفتاوردها در انتشار افکار بسیار اهمیت می یابند. در فرهنگنامه رجاء آمده است: گفتاورد به خودی خود یک نوع نسخه هستند.
مثال گفتاورد از بزرگان:
ما براى آزادى خيلى احترام و ارزش قائليم و به صورت مبنايى هم معتقديم كه آزادى بايد در جامعه باشد؛ آزادى فكر، عقيده و رفتار.
ما به معناى حقيقى كلمه به آزادى و وجود آن معتقديم؛ منتها آزادى يك مسئله است؛ عدم مديريت، عدم نظارت و عدم دقت در آنچه مى گذرد، مسأله ى ديگرى است.
مراد از آزادى همان آزادى بيان و آزادى فكر است.
من با این سخنی که شما می گویید، مخالفم، ولی حاضرم برای اینکه شما این سخن را آزادانه بگویید، جان خود را از دست بدهم!!
هشدار مهم!
گاهی چنین تصور می شود که بیان گفتاورد، معلول خودشیفتگی است. در صورتی که به لحاظ زبان شناختی و ادراک شناختی ما اندیشه هامان را به کمک ابرساده سازها خلاصه می کنیم و آن را در قالبی بیان می کنیم. و غالبا این قالب همین گفتاوردی است که نقل می شود.
مثلا وقتی شما می گویید: “انسان همیشه باید احتمال ترافیک را بدهد تا به موقع به قرارش برسد.” این گفتاورد شماست. لازم نیست شما خودشیفته باشید تا این جمله را بگویید.گاهی هم می گویید:”من همیشه می گویم انسان باید…”
امروزه از دانشمندان و حکیمان، حتی مردم کوچه و بازار گفتاوردها هستند که نقل می شوند. البته گفتاوردها به لحاظ شیوه بیانی با نسخه ی ضرب المثلی یکی نیستند.
|
اصطلاح (ش.ش) واژه ای است که همواره به یک مفهوم علومی اشاره دارد. بنابراین همه مفاهیم علومی در قالب یک اصطلاح بیان می شوند. برای اینکه کلمه ای اصطلاح باشد باید مفهوم آن شامل تعاریف تخصصی از یک پدیده یا در کار توضیح علمی مدلول خود باشد.
مثلاً مفهوم وجود در فلسفه (هستی شناسی) یک اصطلاح است؛ اگر چه مفهوم عرفی آن ممکن است با آن یکی تصور شود اما مفهوم وجود در فلسفه در نهایت غموض و پرچانگی است (Prolix) بخلاف مفهوم عرفی آن که بسیط است. مفهوم لغوی یا عرفی، اصطلاح نیست.
|
علم اسلامی (معرفت دینی / علم شناسی) هر علمی با هر موضوعی است که از نظر منبع، روش و غایت، با منابع اسلام شناسی (قرآن، سنّت، اجماع و عقل) و روش اسلام شناسی (روش اجتهادی) و غایت اسلامی (اهداف قریب و بعیدی که اسلام برای انسان و جهان هستی تعریف نموده است) در هماهنگی و «تعامل علم ساختی» باشد. علم انسانی اسلامی، همین علم است هنگامی که دربارۀ شأنی از شؤون انسان، کاوش روشمند داشته باشد. وصف «اسلامی» از نظر معرفت شناختی، به «منزوی نبودن» کهکشان مفاهیم علومی آن علم با «کهکشان معرفتی اسلام» اشاره دارد. علم اسلامی لزوماً با علمی که در یک جامعه اسلامی رایج است، یکی نیست. حتّی ممکن است در جامعه اسلامی، علوم با بومسازگان معرفتی آن جامعه رویارویی بسیار داشته باشد. مثلاً اینک علوم انسانی وارداتی، با علم انسانی اسلامی تولید شونده، برهم نِهِشت ندارد.
پیوند های مرتبط